W latach 1891 -1895 studiował w krakowskiej SSP, najpierw u W. Łuszczkiewicza i J. Matejki, później w pracowni L. Wyczółkowskiego. W 1999 roku wyjechał do Paryża, gdzie później wielokrotnie powracał. W l. 1901 i 1902 kontynuował naukę w Rzymie i Florencji. W 1907 r. rozpoczął pracę w krakowskiej ASP, z którą związał się do końca życia; trzykrotnie pełnił funkcję rektora.
W młodości uległ fascynacji dekadenckim nastrojem wypływającym od Stanisława Przybyszewskiego, malując sceny rodem z francuskich kawiarń oraz podejmując tematykę końca życia. W swojej twórczości inspirował się różnymi nurtami i stylistykami malarskimi - realizmem, impresjonizmem, postimpresjonizmem, nabizmem, fowizmem, symbolizmem.
Po 1908 r. twórczość skoncentrował głównie na problemach luminizmu malując w manierze postimpresjonistycznej. W okresie międzywojennym zasłynął jako malarz oddających cechy psychologiczne, wyrazistych warsztatowo portretów i ukazujących piękno kobiecego ciała aktów.
Od 1915 r. malował przede wszystkim rozsłonecznione kalwaryjskie pejzaże i martwe natury.
Interesował się impresjonizmem jako kierunkiem polegającym na zestawianiu szerokich plam barwnych, częściowych uproszczeniach formy, zagadnieniach sztucznego światła, swobodnej fakturze, pleneryzmem wymagającym rozjaśniania palety. Większość obrazów skłania się jednak bardziej w stronę postimpresjonizmu niż impresjonizmu, zwłaszcza charakterystycznego stylu Cezanne'a, skupiając się na kolorystyce, a pomijając prekubistyczną formę, pozostając tym samym przy znacznym realizmie.
Jego dzieła eksponowane były na wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jedna z najsłynniejszych odbyła się w 1916 roku w gmachu TPSP w Krakowie, stając się prawdziwą rewelacją w środowisku artystycznym. Weiss zaprezentował tam wirtuozerię malarską oraz znakomitą biegłość rysunku.
Obrazy tego cenionego artysty obecnie znajdują się w licznych kolekcjach państwowych i prywatnych.
