Tadeusz Żak urodził się w 1925 roku w Głuchawce k. Kielc, zmarł w 1998 roku. Był cenionym artystą nieprofesjonalnym związanym z Kielecczyzną, tworzył w swojej pracowni w Łazach.
Pierwszą inspiracją przyszłego artysty był jego dziadek, który strugał dla wnuka drewniane figurki-zabawki.
Zawodowo Tadeusz Żak pracował jako ślusarz, prowadził również niewielkie gospodarstwo. Od lat 70. zajmował się rzeźbą w drewnie, konkretnie korzenioplastyką z wykorzystaniem jałowca, później zaczął też malować. Charakter twórczości Tadeusza Żaka stopniowo ewoluował, artysta chętnie też eksperymentował ? używał różnorodnych materiałów do polichromowania figur, wykonywał tzw. "pałuby" (złożone kompozycje na łukach przeciętych na wpół pni), malował obrazy mieszając farby, bejce, kleje, ocet i inne substancje. W sztuce kierował się intuicją, podejmował różnorodną tematykę, zarówno religijną, jak i świecką ? codzienną, ale również związaną z historią i tradycją.
Jego twórczość szybko spotkała się z uznaniem, już w 1973 roku Tadeusz Żak otrzymał I nagrodę w konkursie regionalnego pamiątkarstwa, a dwa lata później jego prace pokazano na indywidualnej wystawie w zakładzie pracy artysty ? kieleckim Chemarze. Eksponowane na kolejnych wystawach i konkursach rzeźby, a później również obrazy, otrzymywały nagrody i wyróżnienia. Artysta eksponował m.in. w Muzeum Narodowym w Kielcach (1981) i Państwowym Muzeum Etnograficznym w Warszawie (1892).
W 1977 roku Tadeusz Żak został członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych, współpracował też z "Cepelią". W 1984 roku otrzymał Dyplom Honorowy Ministra Kultury i Sztuki, w 1989 roku zaświadczenie potwierdzające zawód profesjonalnego plastyka wydany przez Ministerstwo Kultury i Sztuki, natomiast w 1993 roku został wyróżniony Nagrodą im. Oskara Kolberga.
Prace artysty znajdują się w wielu kolekcjach prywatnych i muzealnych, m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Kielcach, Muzeum Wsi Kieleckiej, Muzeum Etnograficznego w Krakowie, Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie czy Muzeum Etnograficznego w Toruniu.
