Malarz, rzeźbiarz, grafik, projektant wnętrz, ilustrator, uczeń warszawskiej Klasy Rysunkowej Wojciecha Gersona. W latach 1901-1907 kontynuował studia w krakowskiej ASP w pracowni Konstantego Laszczki, zmuszony chorobą do przerwania studiów rzeźbiarskich, kontynuował naukę u Józefa Mehoffera. W 1903 ze względu na pogarszający się stan zdrowia zamieszkał w Zakopanem, gdzie przebywał do 1916. Aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym i kulturalnym miasta. Od 1906 należał do grona uczniów mieszkającego w Poroninie Władysława Ślewińskiego. W latach 1908 i 1912 odbył kilkumiesięczną podróż do Włoch. Był członkiem-założycielem towarzystwa Sztuka Podhalańska, a także członkiem grupy "Pięciu" (z W. Hofmanem, W. Wojtkiewiczem, M. Jakimowiczem, i L. Gottliebem). Choroba uniemożliwiła mu wstąpienie do Legionów po wybuchu I wojny światowej, jest natomiast autorem portretów oficerów legionowych, przebywających na kuracji w Zakopanem. W 1916 przeniósł się do Warszawy. W 1919 pragnął wziąć udział w I powstaniu śląskim, co niestety uniemożliwił mu krwotok płucny. Artysta uczestniczył w licznych wystawach w Warszawie, Krakowie, Zakopanem, Lwowie, Poznaniu. Wystawy pośmiertne Rembowskiego odbyły się w warszawskim TZSP w 1923, w Łodzi w 1924, oraz w krakowskim TPSP w 1923. Artysta najchętniej posługiwał się węglem, sangwiną i pastelami, w swej twórczości ulegał wpływom secesji, wczesnego ekspresjonizmu, sztuki zakopiańskiej. Prac malarskich pozostawił nieco mniej, niż wysoko ocenianych prac rysunkowych. Projektował witraże i polichromie, wykonywał ilustracje do pism, jego dziełem jest część wystroju sanatorium Dłuskich w Zakopanem.
